Władysław Tobiasiewicz

Wojsko i służby mundurowe

Władysław Tobiasiewicz, urodzony 20 czerwca 1886 roku w Kętach, to postać znana w historii Wojska Polskiego jako podpułkownik piechoty. Jego losy, niestety, zakończyły się tragicznie w 1940 roku, kiedy to zmarł na terenie ZSRR.

W ciągu swojego życia Tobiasiewicz odniósł wiele sukcesów, wnosząc istotny wkład w rozwój armii polskiej. Jego kariery nie można jednak rozpatrywać w oderwaniu od skomplikowanych losów Polski podczas II wojny światowej oraz niepewnych warunków, w jakich funkcjonowali żołnierze tej epoki.

Życiorys

Władysław Tobiasiewicz przyszedł na świat w Kętach, które w owym czasie znajdowały się w powiecie bialskim, w Królestwie Galicji i Lodomerii. Był synem Franciszka i Agnieszki. W rodzinie miał wielu bliskich, między innymi brata Antoniego (ur. 1891), majora piechoty, a także Jana Kantego, który został księdzem, oraz sześciu sióstr: Franciszkę z Tobiasiewiczów Fedorowską, Rozalię z Tobiasiewiczów Dyczkowską, Agnieszkę z Tobiasiewiczów Dyczkowską i Marię z Tobiasiewiczów Raczkowską.

Podczas I wojny światowej, razem z Antonim, rozpoczął służbę w c. i k. armii, a ich jednostką macierzystą był c. i k. pułk piechoty nr 56. W tym okresie Władysław awansował w hierarchii wojskowej, zdobywając kolejne stopnie w korpusie oficerów rezerwy piechoty: kadeta na początku 1911 roku, a następnie chorążego z tym samym starszeństwem. W lutym 1916 roku osiągnął stopień porucznika oraz nadporucznika.

Po zakończeniu działań wojennych w 1918 roku, kiedy Polska odzyskała niepodległość, Tobiasiewicz został włączony do Wojska Polskiego. W czasie wojny polsko-ukraińskiej dowodził 1 kompanią marszową Pułku Ziemi Wadowickiej, a w czasie wojny polsko-bolszewickiej, 15 lipca 1920 roku, uzyskał zatwierdzenie w stopniu majora piechoty, z datą wsteczną na 1 kwietnia 1920 roku. Wówczas pełnił służbę w Oddziale V Sztabu Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie.

1 czerwca 1921 roku kontynuował swoją służbę w tym samym oddziale, a jego macierzystą jednostką pozostawał 12 pułk piechoty. Trzeciego maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora piechoty, z datą starszeństwa na 1 czerwca 1919 roku, a później awansował na podpułkownika piechoty z datą starszeństwa na 15 sierpnia 1924 roku.

W latach dwudziestych Tobiasiewicz służył w 48 pułku piechoty w Stanisławowie, w którym w 1923 roku pełnił funkcję dowódcy I batalionu. Następnie w 1928 roku, jako oficer tego pułku, był przypisany do 11 Dywizji Piechoty, zajmując stanowisko w Przysposobieniu Wojskowym. W marcu 1929 roku, na placówkę dyspozycyjną, przeniesiono go do Powiatowej Komendy Uzupełnień w Kielcach jako tymczasowego komendanta. W grudniu tego samego roku objął komendanturę w Powiatowej Komendzie Uzupełnień w Stanisławowie. Ostatecznie, z dniem 30 czerwca 1934 roku, przeszedł w stan spoczynku.

Zaraz po wybuchu II wojny światowej, a konkretnie po agresji ZSRR na Polskę 17 września 1939 roku, został aresztowany przez NKWD. Po pewnym czasie spędzonym w więzieniu w Stanisławowie, został przeniesiony 18 kwietnia 1940 roku do Żytomierza, gdzie najprawdopodobniej jesienią tego samego roku poniósł śmierć w wyniku rozstrzelania pod Charkowem. Jego nazwisko figurowało na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej, która została opublikowana w 1994 roku (w dokumentach wywozowych 64/2-28 oznaczony numerem 2945; tam zapisany jako Władysław Tobjansiewicz). Ciała ofiar tej tragedii zostały pochowane na Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni, otwartym dla upamiętnienia ofiar w 2012 roku.

Tobiasiewicz był mężem Zofii ze Stefańskich, która w wyniku wydarzeń we wrześniu 1940 roku została wywieziona do Kazachstanu. Zesłanie przetrwała, a po wojnie powróciła do Polski, najpierw do Krakowa, a później do Kęt.

Ordery i odznaczenia

Władysław Tobiasiewicz był osobą odznaczoną wieloma wyróżnieniami za swoje zasługi. Wśród nich znajdują się:

  • Krzyż Walecznych,
  • Złoty Krzyż Zasługi, przyznany 10 listopada 1928 roku,
  • Medal Niepodległości, otrzymany 9 listopada 1933 roku,
  • Srebrny Medal Waleczności 2 klasy, nadany w Austro-Węgrzech,
  • Krzyż Wojskowy Karola, również z Austro-Węgier.

Przypisy

  1. a b c Tadeusz Lewicki. Wspomnienie o Władysławie Tobiasiewiczu. „Kęczanin - pismo Ziemi Kęckiej”. Nr 9 (191), s. 18, wrzesień 2007. Kęty: Dom Kultury w Kętach. ISSN 1425-6975. [dostęp 31.08.2021 r.]
  2. Dzień Pamięci Ofiar Zbrodni Katyńskiej – Wadoviana [online] [dostęp 31.08.2021 r.]
  3. Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne im. gen. broni Kazimierza Sosnkowskiego. [dostęp 25.11.2020 r.]
  4. Ukraińska Lista Katyńska. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 1994. s. 98. [dostęp 14.04.2016 r.]
  5. M.P. z 1933 r. nr 258, poz. 276 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  6. M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
  7. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 144.
  8. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, s. 399.
  9. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 22 marca 1929 roku, s. 102.
  10. Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty - 1 lipiec 1933 r.. Warszawa: 1933, s. 24.
  11. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 524.
  12. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 19.
  13. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 164.
  14. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 116.
  15. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 240.
  16. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 344.
  17. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 260.
  18. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 401.
  19. Spis oficerów 1921 ↓, s. 54, 918.
  20. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 27 z 21 lipca 1920 roku, s. 593.
  21. Schematismus 1914 ↓, s. 344.
  22. Schematismus 1912 ↓, s. 579.
  23. Schematismus 1912 ↓, s. 456.
  24. Ranglisten 1916 ↓, s. 150.
  25. Ranglisten 1918 ↓, s. 639.

Oceń: Władysław Tobiasiewicz

★★★★★
Średnia ocena:4.67 Liczba ocen:9