Zbigniew Dziewoński

---

Życiorys

Zbigniew Dziewoński urodził się 27 sierpnia 1901 roku w Kętach, jako syn Władysława i Kazimiery z Majewskich. Po ukończeniu klasycznego gimnazjum w Krakowie, kontynuował edukację na Politechnice Lwowskiej, gdzie w latach 1919-1928 kształcił się w dziedzinie inżynierii. Jako student zaangażował się w działalność Polskiej Organizacji Wojskowej (POW) i brał udział w wojnach, które miały na celu odzyskanie niepodległości przez Polskę. W 1929 roku rozpoczął pracę w Biurze Projektów Melioracji Polesia, a przez kolejne lata do 1932 roku był zatrudniony w krakowskim urzędzie miejskim, ostatecznie obejmując w 1933 roku stanowisko kierownika Wytwórni Maszyn Chłodniczych w Warszawie.

W okresie 1939-1941 pełnił funkcję biegłego w Sądzie Grodzkim w Warszawie, ale musiał zejść do podziemia ze względu na poszukiwania ze strony Gestapo. W tym trudnym czasie pracował m.in. w Polskim Czerwonym Krzyżu zarówno w Warszawie, jak i Krakowie.

10 maja 1945 roku Zbigniew Dziewoński przybył do Wrocławia jako jeden z pionierów, a szybko objął stanowisko dyrektora Zakładów Kanalizacji m. Wrocławia. Od września tego samego roku pracował jako naczelnik wydziału w Dyrekcji Dróg Wodnych we Wrocławiu. W 1946 roku został ekspertem polskiej delegacji na Międzynarodowej Konferencji Pokojowej, a rok później dołączył do zespołu Biura Prac Kongresowych Ministerstwa Spraw Zagranicznych. W tym czasie był także członkiem Komisji Gospodarki Wodnej w Centralnym Urzędzie Planowania oraz Komitetu Polsko-Czechosłowackiego ds. Drogi Wodnej Odra-Dunaj. W latach 1949–1952 był kierownikiem Biura Studiów Kanału Odra-Dunaj oraz Hydroprojektu, jak również Biura Projektów Budownictwa Morskiego Oddział we Wrocławiu.

Przed rokiem 1950 rozpoczął działalność akademicką na Uniwersytecie oraz Politechnice Wrocławskiej, gdzie w 1952 roku uzyskał stopień doktora nauk technicznych. Po likwidacji studiów hydrotechnicznych na Politechnice Wrocławskiej, przeniósł się do Wyższej Szkoły Rolniczej, kontynuując prace naukowe w tej dziedzinie. W 1954 roku uzyskał tytuł docenta, a w 1957 roku został profesorem nadzwyczajnym, aby w 1968 roku stać się profesorem zwyczajnym. W latach 1954-1956 był prodziekanem Wydziału Melioracji Wodnych, a od 1955 do 1959 roku pełnił funkcję prorektora Wyższej Szkoły Rolniczej. Ponadto, był profesorem na Uniwersytecie Bagdadzkim w Iraku w latach 1960-1962 oraz kierownikiem Katedry Budownictwa Wodnego w Wyższej Szkole Rolniczej we Wrocławiu w latach 1968-1970, zanim przeszedł na emeryturę w 1971 roku.

W działalności społecznej Zbigniew Dziewoński był aktywnym członkiem Stronnictwa Pracy oraz radnym Wrocławia. Jego wkład w rozwój inżynierii wodnej i melioracyjnej był nieoceniony, a efektem jego pracy jest pierwszy akademicki podręcznik zatytułowany „Rolnicze zbiorniki retencyjne” oraz znaczący rozwój problematyki małej retencji w Polsce. Od 15 października 1925 roku był mężem Wacławy z Grabowskich.

Zmarł 19 stycznia 1983 roku, a jego ostatnie miejsce spoczynku znajduje się na cmentarzu Świętej Rodziny we Wrocławiu (sektor 12-56-3).

---

Oceń: Zbigniew Dziewoński

---